Miałam farta i moja rodzina jest zgrana, nie było dużych konfliktów, jest zrozumienie i wzajemne wsparcie. Patrząc jednak na rodziny bliskich mi osób uważam, że można stworzyć pięć podstawowych zasad.

1) ROZMOWA
Pamiętajcie, że każdy konflikt i spięcie należy omówić. Nie tłamś w sobie emocji, ale powiedz bliskim, że Cię ranią oraz jak to robią. Nie rób awantury, czasami lepiej wszystko przemyśleć na spokojnie.

2) SZCZEROŚĆ
To podstawa każdej relacji.

3) POMOC
Dużo daje poczucie, że nie jesteś z problemami sam, nawet jeśli to wyłącznie Twoja wina. Każdy popełnia błędy, musi je odpokutować. Ale jeśli masz wsparcie i pomoc rodziny jest łatwiej.

4) WYROZUMIAŁOŚĆ
Każdy jest inny, każdy ma wady, ale i zalety. Wyrozumiałość pozwala razem dobrze funkcjonować.

5) PRZEBACZENIE
Najtrudniejsze, ale i niezmiernie ważne. Bez przebaczenia ciężko jest dobrze fukncjowować. Przebaczenie wyzwala, choć czasami trzeba na to poczekać. Przebaczaj innym, ale naucz się przebaczać sobie.

Miałam farta i moja rodzina jest zgrana, nie było dużych konfliktów, jest zrozumienie i wzajemne wsparcie. Patrząc jednak na rodziny bliskich mi osób uważam, że można stworzyć pięć podstawowych zasad.

1) ROZMOWA
Pamiętajcie, że każdy konflikt i spięcie należy omówić. Nie tłamś w sobie emocji, ale powiedz bliskim, że Cię ranią oraz jak to robią. Nie rób awantury, czasami...

Skomplikowane relacje rodzinne to bardzo trudny temat. Jeśli nasze relacje ze znajomymi lub w pracy się skomplikują zawsze możemy zmienić pracę na inną, zmienić grono znajomych, a rodziny rodziny nie wybieramy i nie mamy możliwości jej zmienić.
Najlepszym sposobem poradzenia sobie ze skomplikowanymi relacjami rodzinnymi jest wspólna rozmowa, wyjaśnienie sobie wszystkich wątpliwości, niepokojów, niepewności, wyrażenie własnej opinii, oczekiwań. Czasem może się okazać, że relacje nie są aż tak trudne jak się na początku wydawało, ale możemy to ocenić dopiero po szczerej rozmowie.

Skomplikowane relacje rodzinne to bardzo trudny temat. Jeśli nasze relacje ze znajomymi lub w pracy się skomplikują zawsze możemy zmienić pracę na inną, zmienić grono znajomych, a rodziny rodziny nie wybieramy i nie mamy możliwości jej zmienić.
Najlepszym sposobem poradzenia sobie ze skomplikowanymi relacjami rodzinnymi jest wspólna rozmowa, wyjaśnienie sobie wszystkich...

Podstawowa zasada życia rodzinnego brzmi: "nie komplikuj!". Co skomplikowane upraszczaj. Wyjdź poza własną strefę komfortu, poza własne ego, urażoną dumę, poza pretensje i niezrealizowane oczekiwania. Zrób to dla szerzej pojętego dobra. Dla rodziny. Dla małego człowieka, który na twoich przykładach uczy się życia, uczy się relacji rodzinnych i uczuciowych. Nie uczmy własnych dzieci życia w nienawiści, nie uczmy ich życia w skomplikowanych relacjach. Tak będzie prościej. Na pewno nie łatwiej dla nas, ale kiedyś może łatwiej dla naszego ucznia.

Podstawowa zasada życia rodzinnego brzmi: "nie komplikuj!". Co skomplikowane upraszczaj. Wyjdź poza własną strefę komfortu, poza własne ego, urażoną dumę, poza pretensje i niezrealizowane oczekiwania. Zrób to dla szerzej pojętego dobra. Dla rodziny. Dla małego człowieka, który na twoich przykładach uczy się życia, uczy się relacji rodzinnych i uczuciowych. Nie uczmy...

Od zawsze brakowało mi w mojej rodzinie rozmawiania. Ze sobą, o sobie, o codzienności, o problemach, troskach, sprawach trudnych, które bolą, które tkwią gdzieś zadrą, ale też o radościach, o planach i marzeniach. Wyszło z teg tyle, że teraz mając 25 lat nie potrafię rozmawiać o swoich uczuciach, często nie umiem nawet ubrać w słowa tego co czuję, nie wspominając o opowiedzeniu tego komuś innemu. W gruncie rzeczy to nie były skomplikowane relacje rodzinne - raczej ich brak. Być może gdybym nauczyła się kilkanaście lat temu rozmawiać z rodzicami - gdyby oni mnie tego nauczyli! - byłabym dziś kimś zupełnie innym. Nie osobą wycofaną, nieśmiałą i dającą za wygraną, gdy trzeba walczyć o swoje, ale kimś zupełnie innym. Z tego wszystkiego zawsze ZAWSZE trudno bylo mi nawiązywać kontakty z innymi ludźmi. W zasadzie nie znoszę poznawać nowych ludzi, bo to wiąże się z odkrywaniem siebie, choć po troszeczku. I szczerze mówiąc bardzo długo czekałam aż trafię na odpowiednie osoby - takie z którymi chcę spędzać czas i przy których czuję się całkiem naturalnie.
Wiem po sobie, że właśnie ROZMAWIAĆ trzeba. Jeśli zostanę kiedyś mamą (a z uwagi na swoją właśnie osobowość wcale mi się do tego nie spieszy), chcę ze swoimi dziećmi rozmawiać. Wtedy żaden problem nie jest nie do rozwiązania, żadna troska nie jest nie do ogarnięcia. Więcej - każdy śmiech i każde marzenie ma siłę po stokroć większą niż przeżywane w samotności.

Od zawsze brakowało mi w mojej rodzinie rozmawiania. Ze sobą, o sobie, o codzienności, o problemach, troskach, sprawach trudnych, które bolą, które tkwią gdzieś zadrą, ale też o radościach, o planach i marzeniach. Wyszło z teg tyle, że teraz mając 25 lat nie potrafię rozmawiać o swoich uczuciach, często nie umiem nawet ubrać w słowa tego co czuję, nie wspominając o...

Bez zastanowienia odpowiadam że najważniejsza jest rozmowa. To jest oczywiste, ale nie często się to niestety praktykuje. Rodzina powinna wiedzieć o sobie wszystko, wspierać się całym sercem. Rozmowa powinna być przyjemnością, nie przymusem. Członkowie rodziny powinni mieć nawyk prowadzenia rozmów, zarówno w sytuacjach kryzysowych jak i szczęśliwych. Należy mówić o problemach, porażkach i sukcesach. Aby nie być dla siebie obcymi. Musimy się znać dokładnie, aby móc przewidzieć problemy i obrać odpowiednią metodę radzenia sobie z nimi, oczywiście wspólnego rozwiązywania konfliktów. Rodzina po to jest, aby mieć wsparcie. Nie warto brnąć samemu przez trudy, skoro obok jest ktoś, kto może pomóc. Nie bójmy się prosić o taką pomoc. Nie bójmy się mówić, płakać wspólnie, śmiać razem

Bez zastanowienia odpowiadam że najważniejsza jest rozmowa. To jest oczywiste, ale nie często się to niestety praktykuje. Rodzina powinna wiedzieć o sobie wszystko, wspierać się całym sercem. Rozmowa powinna być przyjemnością, nie przymusem. Członkowie rodziny powinni mieć nawyk prowadzenia rozmów, zarówno w sytuacjach kryzysowych jak i szczęśliwych. Należy mówić o...

Pytanie o to, czy mam rodzeństwo, zawsze jest dla mnie kłopotliwe. Oczywiście mogę skłamać, często też nie mówię całej prawdy, gdyż jest to zbyt skomplikowane. Jeżeli chodzi o rodzeństwo mające takiego samego ojca i matkę jak ja, nie ma nikogo takiego. Moja mama nie ma więcej dzieci, ale jest ponad 20 lat po ślubie z mężczyzną, który ma syna i dwie córki. Mój ojciec z kolei ma- oprócz mnie- jeszcze dwie córki, każdą z inną kobietą. Jak miałam okazję się przekonać, nie mają (a raczej nie miały) one pojęcia o tym, że nie są jedynaczkami. Obydwie są młodsze ode mnie. Z najmłodszą, Ewą, nawiązałam kontakt pięć lat temu. Znalazłam ją przez Facebooka. Napisałam, chcąc ją poznać- ze zwykłej ciekawości, jaka jest. Odpowiedziała, że to pomyłka. Dzień później, po rozmowie z rodzicami, napisała: "Wiem już wszystko". Początkowo chciała się nawet spotkać. Do dzisiaj mam poczucie winy, że zniszczyłam jej spokój. Mama tłumaczyła mi, że to nie moja wina, tylko mojego ojca i jego żony. Nie zmienia to tego, że źle mi z tym, iż to ja musiałam ich "wyręczyć".
Próby skontaktowania się z drugą siostrą ze strony ojca nie podjęłam...

Pytanie o to, czy mam rodzeństwo, zawsze jest dla mnie kłopotliwe. Oczywiście mogę skłamać, często też nie mówię całej prawdy, gdyż jest to zbyt skomplikowane. Jeżeli chodzi o rodzeństwo mające takiego samego ojca i matkę jak ja, nie ma nikogo takiego. Moja mama nie ma więcej dzieci, ale jest ponad 20 lat po ślubie z mężczyzną, który ma syna i dwie córki. Mój ojciec z kolei...

Jak się odnaleźć w świecie, gdzie nie masz nic do powiedzenia? Gdzie dorośli za wszystko decydują? I nawet jeśli nic nie zrobiłeś, to tobie się oberwie?
Możesz się kłócić i dowodzić, że masz rację, ale czy to coś da? Rodzice i tak wiedzą lepiej... Jeśli jednak odpuścisz sobie, to oni wyjdą z założenia, że jednak coś przeskrobałeś skoro się "przyznałeś".
Uważam, że przez takie rzeczy każde dziecko musiało kiedyś przejść i raczej tego nie zmienimy. Jedyne co możemy tutaj zmieniać sposób odbioru takiego zachowania. Przestać się przejmować, zająć się czymś innym i przeczekać cały konflikt. Nie próbować się tłumaczyć, lecz też nie zamykać się na cały świat. Iść się przejść, coś przeczytać, rozwijać swoje zainteresowania. Robić to co zawsze, tylko po to, aby nie myśleć za dużo. Czym więcej myślimy tym jest gorzej.

Jak się odnaleźć w świecie, gdzie nie masz nic do powiedzenia? Gdzie dorośli za wszystko decydują? I nawet jeśli nic nie zrobiłeś, to tobie się oberwie?
Możesz się kłócić i dowodzić, że masz rację, ale czy to coś da? Rodzice i tak wiedzą lepiej... Jeśli jednak odpuścisz sobie, to oni wyjdą z założenia, że jednak coś przeskrobałeś skoro się "przyznałeś".
Uważam, że przez...

Jak wiadomo nie od dzisiaj... rodziny się nie wybiera. Jak zaradzić więc skomplikowanym relacjom rodzinnym, gdy się takie pojawią na horyzoncie? No cóż... trudne pytanie, bo z mężem czy żoną ostatecznie możemy najprościej wziąć rozwód, ale przecież nie rozwiedziemy się z matką, ojcem czy dziećmi...
Nie oszukujmy się! Gdyby była skuteczna recepta na załatwienie takiej przykrej sytuacji, to w ogóle nie byłoby tego pytania. Szczera rozmowa? Fajnie, o ile nie przerodzi się w ostrą kłótnię i nie pogłębi jeszcze bardziej złej już sytuacji. Milczenie? Też wydaje się być dobrym rozwiązaniem, bo z biegiem czasu może da się zapomnieć o przykrościach i cały ten wyolbrzymiony problem po jakiejś dłuższej chwili wyda się błahostką...ale pewności nie mamy.

Hmmm... W takim przypadku nie zostaje nic innego... jak przyzwyczaić się do tego, że jakaś czarna owca w rodzinie być musi... Life is brutal!

Jak wiadomo nie od dzisiaj... rodziny się nie wybiera. Jak zaradzić więc skomplikowanym relacjom rodzinnym, gdy się takie pojawią na horyzoncie? No cóż... trudne pytanie, bo z mężem czy żoną ostatecznie możemy najprościej wziąć rozwód, ale przecież nie rozwiedziemy się z matką, ojcem czy dziećmi...
Nie oszukujmy się! Gdyby była skuteczna recepta na załatwienie takiej...

W relacjach rodzinnych najgorszy jest egoizm. Szczególnie rodzice nie powinni być egoistami w stosunku do własnych dzieci, ich sprawy powinny być dla nich najważniejsze. Straszne jest też gdy rodzice wplątują dziecko w swoje kłótnie, kłamstwa, zdrady oraz gdy każą stawać dziecku po którejś ze stron. Tak się właśnie dzieje, gdy swoje osobiste uczucia są ważniejsze niż miłość do dziecka. Uważam, że wszelkie kłótnie powinny być rozwiązywane w domu, nie mogą trafiać do obcych ludzi ponieważ często wykorzystują to przeciwko swoim ofiarom. Dlatego największym zaufaniem należy obdarzyć swoją rodzinę. Nauczyła mnie tego moja mama i tego się trzymam!

W relacjach rodzinnych najgorszy jest egoizm. Szczególnie rodzice nie powinni być egoistami w stosunku do własnych dzieci, ich sprawy powinny być dla nich najważniejsze. Straszne jest też gdy rodzice wplątują dziecko w swoje kłótnie, kłamstwa, zdrady oraz gdy każą stawać dziecku po którejś ze stron. Tak się właśnie dzieje, gdy swoje osobiste uczucia są ważniejsze niż miłość...

Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, a zarazem bardzo trudna - MYŚL O UCZUCIACH INNYCH. Jest to szczególnie ważne w przypadku rozbitych małżeństw, które toczą boje o swoje dzieci. Patrzą jak dopiec byłemu małżonkowi, a nie myślą o uczuciach dzieci. Pracuje w przedszkolu, widzę jak rozbite są dzieci wędrujące od jednego rodzica do drugiego. I apeluję do rozwodzących się małżonków - nie musicie się kochać, mieszkać razem, ale nie "pierzcie swoich brudów" kosztem dzieci.

Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, a zarazem bardzo trudna - MYŚL O UCZUCIACH INNYCH. Jest to szczególnie ważne w przypadku rozbitych małżeństw, które toczą boje o swoje dzieci. Patrzą jak dopiec byłemu małżonkowi, a nie myślą o uczuciach dzieci. Pracuje w przedszkolu, widzę jak rozbite są dzieci wędrujące od jednego rodzica do drugiego. I apeluję do rozwodzących...